Mevrouw Van der Steen is altijd zeer actief geweest en ondernemend van aard geweest. Ondanks haar fysieke beperkingen behoudt ze een positieve instelling. Tijdens ons gesprek gaf ze aan op zoek te zijn naar iemand die haar kan helpen met boodschappen doen. Twee keer per week bezoekt ze een dagbesteding waar ze kaarten maakt en sierraden creëert.
Aanvankelijk hield ze stoer vol dat ze alleen behoefte had aan hulp bij boodschappen, maar toen brak ze. Hoewel ze haar tranen nog net kon bedwingen, gaf ze toe dat ze ook graag een praatje maakt en een potje kaart met iemand. Afgezien van de dagelijkse verzorging en haar tweewekelijkse douchebeurt, ziet ze niemand.
Buiten haar woning betreedt ze een wereld waarin het zorglandschap en de vergoedingen haar verbazen. Beloftes van hulp lijken soms loze kreten in een systeem dat haar behoeften niet volledig vervult.
Ik heb Mevrouw Van der Steen beloofd dat ik op zoek zal gaan naar een oplossing, hoe dan ook.
Het verhaal van Mevrouw Van der Steen is er een dat helaas tekenend is voor vele ouderen in onze samenleving. Eenzaamheid onder ouderen is een groeiend probleem, vooral in een tijd waarin familieleden verspreid wonen en drukke levens leiden. Het is een probleem dat onze aandacht verdient, niet alleen vanuit een ethisch perspectief, maar ook vanuit het oogpunt van welzijn en zorg.
Wellicht kunnen we allemaal iets leren van Mevrouw Van der Steen: dat een luisterend oor, een vriendelijk gebaar, en een potje kaarten soms meer waarde hebben dan de meest geavanceerde medische behandelingen. Laten we niet vergeten om naar elkaar om te kijken en echte verbindingen te maken in een wereld die soms zo gejaagd en onpersoonlijk lijkt.
Laten we hopen dat Mevrouw Van der Steen spoedig de ondersteuning en het gezelschap vindt die zij verdient. En laten we ons allemaal inzetten om een wereld te creëren waarin niemand zich meer zo eenzaam hoeft te voelen.