Maar mantelzorg overkomt je.
Je kiest er niet voor, je staat gewoon op… en doet wat nodig is.
’s Ochtends trok ik mijn werk jas aan, glimlachte naar collega’s en zei dat alles “prima” ging. Maar dat ging het niet. Ik sliep amper. Ik rende tussen afspraken door naar huis om medicatie te geven. Ik hield mijn telefoon angstvallig in de gaten. Ik voelde me schuldig als ik thuis was, en schuldig als ik werkte.
En langzaam begon ik te breken.
Maar ik zei niets.
Dat durfde ik niet.
Er heerst een taboe op mantelzorg op de werkvloer waar je middenin zit zonder het te merken.
Je wilt geen last zijn.
Je wilt niet dat mensen denken dat je het niet aankunt.
Je wilt al helemaal niet gezien worden als “die collega met problemen”.
Dus zweeg ik.
Elke dag een beetje harder.
En op mijn werk begon het op te vallen.
Dat ik fouten maakte.
Dat ik dingen vergat.
Dat ik er soms nét iets te lang naar zat te staren voordat ik begreep wat er van me gevraagd werd.
Ze noemden het “verminderde inzet”.
Maar in waarheid was het overbelasting. Pure uitputting. Verdriet dat nergens heen kon.
Tot het moment kwam dat ik werd binnengeroepen.
Een gesprek van nog geen tien minuten.
“We moeten je contract beëindigen… het gaat niet meer.
”Het voelde alsof iemand de laatste stoel onder me vandaan trok.
Niet omdat ik mijn baan kwijt was, maar omdat niemand ooit had gevraagd:
“Hoe gaat het eigenlijk met jou?”
Ik schaamde me.
Ik voelde me mislukt.
Alsof ik had gefaald thuis én op het werk.
Pas nadat alles instortte, durfde ik het te zeggen:
“Ik ben mantelzorger voor mijn partner. En ik red het niet meer.
”De stilte die volgde was hard. Maar het was eindelijk een begin.
Het had zo anders kunnen lopen.
Als ik me had durven uitspreken.
Als de drempel lager was.
Als mantelzorg geen taboe was, maar iets waar we met elkaar naar omkijken.
Ik vertel mijn verhaal omdat ik niet wil dat iemand anders hetzelfde meemaakt.
Mantelzorg is liefde.
En liefde zou nooit een reden mogen zijn om je baan te verliezen.